مسافر پیاده

حالا بهار اینجاست.
آن بهارِ همیشه سبز،شاد،سرخوش،
که شبی از شب‌های سرد و تیره ی اسفندماه،کدخدا نوید آمدنش را به اهالی دِه داده بود.
نوید صبح روشنی که پس از آن،جهان مُشت مُشت شکوفه و گل بر زمین می‌ریخت و آبادی،عطر نوروزی به خود زده و لباس نو به تن کرده،به درخت‌ها صبح بخیر می‌گفت.
درخت‌ها دیگر،از خواب بلند خود برخاسته اند و خمیازه‌ی اول صبحی شان را هم کشیده اند.
و بهار،بر فراز زمین،چایش را روی اجاق خورشیدِ اول فروردین ماه دم کرده است و حالا،دارد به جهان شاد باش می‌گوید.